De lijfwacht (2005) ***

(Oorspr. titel: Old Flames, 1996)

(2012 - Nieuwe titel: Koud vuur)

Spionnen in de jaren vijftig. Het klinkt James Bond-achtig, maar op het drietal vrouwen na waarmee Freddie Troy, inmiddels hoofdinspecteur bij Scotland Yard, het bed in duikt, loopt de vergelijking nogal mank. Troy is dan ook niet echt een spion, hij is hoofd van de Afdeling Moordzaken. Toch wordt Troy ingeschakeld als spion wanneer Chroestsjov, leider van de Russische communistische partij, op bezoek komt. Troy wordt ingezet als diens persoonlijke lijfwacht, aangezien hij als zoon van Russische immigranten de taal kent. Altijd handig als je wat wil luistervinken. Honderdvijftig pagina's later, Chroestsjov is al lang terug in Moskou, duikt een lijk op, letterlijk. Premier Eden moet toegeven dat het om een spion gaat die de wateren rondom Chroestsjovs boot aan het verkennen was. Maar klopt dat wel? Troy, terug in functie bij Moordzaken, opent een onderzoek naar de verdachte dood. Uiteraard komt hij daarbij in aanvaring met de échte geheime dienst.

Lawtonneemt de tijd om zijn verhaal te vertellen. En eigenlijk mag dat wel voor een verhaal dat zich afspeelt in een tijd waarin de Britten nog volop de oorlogswonden aan het likken waren. Bovendien steekt Lawton veel details in zijn verhaal. Hij was op dat moment nog maar een jongen van zeven, maar je zou zeggen dat hij de periode bewust heeft meegemaakt. Die aandacht voor de algemene setting blijkt trouwens ook uit de vele verwijzingen naar de Britse en wereldgeschiedenis : de Suez-crisis, de nakende bewapeningswedloop, de dekolonisatie, de strijd om het leiderschap na Churchill tussen de Britse Labourpartij en de conservatieven. De lijfwacht geeft inzicht in een van de woeligste periodes van na de oorlog en voegt daar nog eens een uitstekend spannend verhaal aan toe.
“Lawton houdt de breed uitwaaierende verhaallijnen meesterlijk bij elkaar” (Vrij Nederland).